| Zachowana cała karta wraz z krótkim anonimowym tekstem.
Spis treści półrocznika nie podaje autora rysunku według którego wykonano rycinę.
Obecnie Lublin ul. Łęczyńska 46, dawny folwark Firlejowszczyzna. Dworek przekazany w 1860 w darze Wincentemu Polowi, obecnie muzeum przeniesione na ul. Kalinowszczyzna 13.
- Wincenty Pol (20.04.1807 Lublin - 2.12.1872 Kraków) polski poeta, geograf i etnograf, profesor UJ, uczestnik powstania listopadowego. Gimnazjum ukończył we Lwowie w 1822 po czym rozpoczął studia uniwersyteckie we Lwowie, które na krótko przerwał. Ostatecznie Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego ukończył w 1827. W 1830 wyjechał do Wilna, gdzie rozpoczął pracę lektora języka niemieckiego na Uniwersytecie Wileńskim. Wziął udział w powstaniu listopadowym awansując do stopnia porucznika i otrzymując krzyż Virtuti Militari. W 1831 przekroczył granicę pruską, potem przebywał w Dreźnie i w Paryżu. Doświadczenia z okresu powstania listopadowego na Litwie opisał w "Obrazkach litewskich" ("Strzecha" 1870-1871). Debiutował literacko w 1835 pod pseudonimem "Janusz Nowina" cenionym zbiorem patriotycznych wierszy powstańczych pt. "Pieśni Janusza" (Paryż, antydatowany 1833). W 1832 przebywał w Wielkopolsce, potem udał się do Galicji. Wówczas też podjął podróże po Wołyniu, Podolu i innych regionach Ukrainy w tajnej misji zbierania funduszy dla emigrantów popowstaniowych. W latach 1834-1835 mieszkał w Krakowie, potem w Zagórzanach pow. Gorlice u Tadeusza Skrzyńskiego. Od 1834 odbywał regularne wycieczki po Tatrach, Beskidach i Karpatach Wschodnich popularyzując je w publikowanych opisach etnograficznych i geograficznych. W 1837 zamieszkał w Kalnicy pow. Lesko, zaś w 1839 w Lesku, w 1840 osiadł w Gliniku Mariampolskim (obecnie dzielnica Gorlic). W 1842 podpisał deklarację lojalności, wówczas zdjęto mu nadzór policyjny, któremu podlegał od 1837. W 1843 ukazała się jego najpopularniejszy utwór "Pieśń o ziemi naszej". W latach 1840-1846 odbył liczne podróże po Wołyniu, Podolu, Pokuciu, Polesiu i Karpatach Wschodnich, podróżował także po Kujawach, Żuławach, Wielkopolsce, Beskidach i Tatrach. Nie brał udział w powstaniu 1846 roku wobec którego był krytyczny, brał jednakże udział w Wiośnie Ludów na terenie Lwowa. Odbył też dalsze podróże zwiedzając Śląsk, Wielkopolskę, Berlin i Rugię. W latach 1847-1848 redagował "Bibliotekę Naukowego Zakładu im. Ossolińskich" we Lwowie. W listopadzie 1849 został mianowany profesorem nadzwyczajnym geografii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie skąd został zwolniony w 1853 pod zarzutem nielojalności wobec władz. Wówczas zajął się pracą literacką, a w 1854 objął redakcję "Dziennika Literackiego". W 1855 ukazał się jego słynny poemat "Mohort. Rapsod rycerski z podania". Po śmierci żony (1855) mieszkał przeważnie w Tyśmienicy pow. Tłumacz, potem we Lwowie i w Krakowie. W 1872 został członkiem Akademii Umiejętności; zob. DPP t. 3: Mia-R ss. 266-270 i bardziej szczegółowo Polski słownik biograficzny (PSB) t. 27 ss. 255-263 |
